Söyleyeceklerim var :/

Evet yemesine izin vermiyoruz ve hatta bu teklif çocuktan bile gelse reddediyoruz. Sebebini bence herkes biliyor artık. Burada şekerin zararlarından, paketli gıdanın içindekilerden bahsetmeyeceğim bile. Merak edenler sadece iki dakikada bu bilgilere ulaşabilir zaten. Ayrıca "çocuğuma bir çikolata da almayacak mıyım" diye de üzülmüyoruz, etrafımızdakilerin de bunun için üzüldüğünü hiç sanmıyoruz. Çünkü oyun, paylaşılan anlar ve bol kahkaha her zaman alınan çikolatadan daha fazla akılda kalır diye düşünüyoruz :)

Hayır hiç yemeyecek diye bir iddiam yok, ben de biliyorum belli bir yaştan sonra bunu kontrol etmemim mümkün olmadığını. O nedenle kuru kuruya hayır demek yerine her seferinde nedenini anlatıyorum, içinde neler olduğunu anlayabileceği şekilde okuyorum ki ileride seçecekse de neyi seçtiğini, seçtiği şeyin içinde ne olduğuna nasıl bakabileceğini bilsin. Yani bir nevi bilinçlendirme çalışmasıJ

Evet esnetiyoruz elbette, yemek istediği şeyi gizli yemeğe çalışmasın diye. Esnettiğimiz zamanları özellikle bayram ya da gittiğimiz bir tatile getirmeye çalışıyoruz ki sınırı fark edebilsin, “ama o zaman yemiştim” dediğinde neden şimdi olmadığını “şu anda canım sana bunu vermek istemiyor” gibi değil de “o zaman tatildeydik, bayramdı vs” diye anlatabilelim.

Hayır kriz yaşamadım bununla ilgili ama azıcık tanıyan bilir ki kriz yaşasam da bir konuda geri adım atmayacaksam o an yaşadığım kriz bir kriz olarak kalır J Kesinlikle krizler kötüdür, yorar, üzer ve yıpratır ama krizden daha kötüsü bence o krizi sadece durumu kurtarmak için çözmektir. 

Elbette canı inanılmaz çok çekiyor çünkü bir kere kendisi “tatlıcı bir çocuk” ve hatta bazı minik numaralar bile yapıyor J Bazen kalbimde azıcık sızı da oluyor itiraf edeyim ama sonra hemen hemen o anlarda, bir yerlerden o paketli ürünlerin en masum görülenlerin bile içinde neler olduğunu anlatan bir yazı çıkıyor karşıma. O sızı da öyle gidiyor ve ama evet bu bir döngü, arada yokluyor, tekrar ediyor J

Hayır başka birinin bana “ne kadar da acımasız” olduğumu söylemesi beni üzmüyor ama sinirlendiriyor. Çünkü ben karşımda bir çocuk yerken ve onun için ben Arya’ya izin vermezken sadece ailesi ve kendisi kötü hissetmesin diye “ne kadar da kötü ve sağlıksız” olduğunu anlatmıyorum, olayı sadece bizim izin vermediğimizle sınırlayarak anlatmaya çalışıyorum. Dolayısıyla başka bir büyükten gelen bu ve benzeri cümleler beni sinirlendiriyor. Bir de insanların ben ikramlarını geri çevirdiğimde bozulmalarını anlamıyorum, çünkü mesela ben niye düşünmeyip ikram ediyorlar diye bozulmuyorum.

Evet paketli gıdaların mümkünse hiç tüketilmemesi gerektiğini düşünüyorum ama ben bazen tüketiyorum. Bunun için uzun bahanelere ihtiyacım yok, ben anneyim J Şaka bir yana elimden geldiğince, hiç değil belki ama büyük oranda ben de tüketmiyorum. Fındık uyurken tükettiklerimi ona haksızlık olarak görmüyorum çünkü dedim ya ben anneyim J Biliyorum biz de çocuk olduk, annemiz belki hiç dikkat etmedi vs ama belki de bugün sahip olduğum ve değiştirmeye çalıştığım bazı kötü yeme alışkanlıklarının sebebi bunlar.

Hayır başkasının çocuğunun ne yediği çok da umurumda değil, ben nasıl ki kimsenin çocuğunun yediğine fikrim sorulmadan karışmıyorsam, aynı saygıyı bekliyorum sadece. Evet bazı ebeveynler şekeri ya da paketli her hangi bir gıdayı, çocuklarını üzmemek için ya da aslında çok zararlı olmadığını düşündükleri için ya da önemsemedikleri için ya da açıklamak zorunda olmadıkları bir sebeple veriyor olabilir. Buna karşılık bazı ebeveynler de "hayır herkesin yediği bir şeyi sadece herkes yiyor diye yemesi gerekmiyor", "bunlar çok zararlı ve sağlıklı beslenme alışkanlığı olmasını istiyorum ve buna çabalıyorum" gibi sebeplerle vermiyorlar. Olayı bunun sadece ebeveynler arasındaki farklılık olarak baktığımdan, sadece Arya'ya yedirmiyorum diye başka bir ebeveynin kendi çocuğunu Arya için sınırlaması, yanında normalde yediği bir şeyi vermemesi gerektiğine de inanmıyorum. Herkes rahat olsun çünkü ben zaten halledemeyeceğim topa girmem :)

Tüm bunlarla birlikte herkes kendi çocuğuna dair kararlar almakta son derece özgürken neden bu özgürlük alanını bir de başka çocuklara doğru genişletmek arzusundalar ben anlamıyorum. Benim "verseniz de yemez "diye bir iddiam yokken, neden gizlice vermek ya da "versem bak nasıl yer" duygusu başkasını bu denli tatmin sağlıyor bilmiyorum. Dolayısıyla huzur kimsenin çocuğunun yediğine kimsenin karışmadığı yerde başlıyor diye düşünüyorum :)