Uyumadan az önce öyle bir cümle kurdu ki kalbim dağlandı. "Annem biz senle çok vakit geçirdik bugün, çok güzel şeyler yaptık" dedi ve sıraladı tüm günü, sabah kahvaltımızdan, gittiğimiz parka, havuza, izlediğimiz çizgi filme, yaptığım yemekten, oynadığımız oyuna kadar. Aslında ben her akşam yaptıklarımızı eeen baştan beri anlattığım ve bunu bir sohbet konusu haline getirdiğim için o da bana aynısını yaptı bana kalırsa. Ama yine de o an kalbim ağrıdı ve içimden dedim ki "ah be kızım ne yaptın sen bana şimdi".
Arya 3 aylıktı ben işe başladığımda. Hiç pişman olmadım erken başladım diye ya da hiç suçluluk hissetmedim. O günün şartları onu gerektiriyordu öyle oldu. Bence iyi de oldu, bana iyi geldi çalışmak, yoruldum ama eve daha enerjik döndüm. Ayrı kaldım ama doya doya vakit geçirdim. Şimdi olsa yine aynı şekilde yaparım diyebilirim. Ev dışında çalışan anne çocuğu olduğumdan mıdır bilmem bu tarz kısa ayrılıklara alışığım ve öyle çocuklara zararının dokunduğunu falan düşünmüyorum, en azından toplamda o ayrılığı telafi edecek zaman yaratıldığında. Ama bilirim ev dışında çalışan anne dertlidir hep, hep o telafinin peşine düşer. Etraf tarafından eleştirilecek bütün toleransları, göz yummaları hep acaba eksik mi bıraktım kaygısındandır mesela. Bana kalırsa aynı olayın farklı kişileri bambaşka etkilemesi gibi bu durumunda da etkileri kişilere göre farklılaşıyor ama özü aynı. Hep "daha fazla". Kimi oyuncağa düşer, kimi daha fazla şeye göz yummaya, kimi kitaplara gömülür, kimi uykusundan ödün verir. Ama dediğim gibi hep ve her şey daha fazla.
Kendime göre rahat diye tanımlayacağım bir işte çalışıyor olmak iyi bu anlamda. Zor zamanlarda daha esnek anlar yaratabiliyorum hem kendim hem de ev için. O nedenle şanslı gruptan olduğumu söyleyebilirim. Çocukların her şeyi anladığına inananlardan biriyim ben de. O nedenle hem Arya'ya hamileyken hem de şimdi duygularımın ona doğru geçtiğini düşünüyorum. (hatta bence bazen geçmemesi gereken duygular da geçiyor da neyse :)) Hem ayrıca yeterince iyi olduğumu düşünüyorum bu da beni daha rahat bir hale sokuyor:) Belki de çalışıyor olmamla ilgili bir problem yaşamamamızın temelinde bunlar yatıyordur :)
Ben onun için çalışıyorum demiyorum, çünkü ben ondan önce de çalışıyordum. Ben kendim için çalışıyorum, çalışmayı sevdiğim için, bunu sevmek ve çalışmak beni ben yaptığı ve iyi hissettirdiği için çalışıyorum. Üretmek için çalışıyorum. Arya'dan sonra da bunlar değişmedi, bazen keşke daha fazla vakit geçirsem dedim elbette ama bu beni çalışmamaya itecek bir söylem değildi. Arya'dan sonrası için diyebileceğim tek şey çalışmak için yeni sebeplerim var artık sadece :)
Ama şu kadar paran olsaydı kısmına girmemize gerek bile yok, he he herkes gibi ben de yine çalışırdım valla çalışırdım sadece o zaman hobi olarak çalışırdım, kaygılanmadan :)
Arya 3 aylıktı ben işe başladığımda. Hiç pişman olmadım erken başladım diye ya da hiç suçluluk hissetmedim. O günün şartları onu gerektiriyordu öyle oldu. Bence iyi de oldu, bana iyi geldi çalışmak, yoruldum ama eve daha enerjik döndüm. Ayrı kaldım ama doya doya vakit geçirdim. Şimdi olsa yine aynı şekilde yaparım diyebilirim. Ev dışında çalışan anne çocuğu olduğumdan mıdır bilmem bu tarz kısa ayrılıklara alışığım ve öyle çocuklara zararının dokunduğunu falan düşünmüyorum, en azından toplamda o ayrılığı telafi edecek zaman yaratıldığında. Ama bilirim ev dışında çalışan anne dertlidir hep, hep o telafinin peşine düşer. Etraf tarafından eleştirilecek bütün toleransları, göz yummaları hep acaba eksik mi bıraktım kaygısındandır mesela. Bana kalırsa aynı olayın farklı kişileri bambaşka etkilemesi gibi bu durumunda da etkileri kişilere göre farklılaşıyor ama özü aynı. Hep "daha fazla". Kimi oyuncağa düşer, kimi daha fazla şeye göz yummaya, kimi kitaplara gömülür, kimi uykusundan ödün verir. Ama dediğim gibi hep ve her şey daha fazla.
Kendime göre rahat diye tanımlayacağım bir işte çalışıyor olmak iyi bu anlamda. Zor zamanlarda daha esnek anlar yaratabiliyorum hem kendim hem de ev için. O nedenle şanslı gruptan olduğumu söyleyebilirim. Çocukların her şeyi anladığına inananlardan biriyim ben de. O nedenle hem Arya'ya hamileyken hem de şimdi duygularımın ona doğru geçtiğini düşünüyorum. (hatta bence bazen geçmemesi gereken duygular da geçiyor da neyse :)) Hem ayrıca yeterince iyi olduğumu düşünüyorum bu da beni daha rahat bir hale sokuyor:) Belki de çalışıyor olmamla ilgili bir problem yaşamamamızın temelinde bunlar yatıyordur :)
Ben onun için çalışıyorum demiyorum, çünkü ben ondan önce de çalışıyordum. Ben kendim için çalışıyorum, çalışmayı sevdiğim için, bunu sevmek ve çalışmak beni ben yaptığı ve iyi hissettirdiği için çalışıyorum. Üretmek için çalışıyorum. Arya'dan sonra da bunlar değişmedi, bazen keşke daha fazla vakit geçirsem dedim elbette ama bu beni çalışmamaya itecek bir söylem değildi. Arya'dan sonrası için diyebileceğim tek şey çalışmak için yeni sebeplerim var artık sadece :)
Ama şu kadar paran olsaydı kısmına girmemize gerek bile yok, he he herkes gibi ben de yine çalışırdım valla çalışırdım sadece o zaman hobi olarak çalışırdım, kaygılanmadan :)
