Annelik hali

Annelik delilik diyorlar ya sanırım çok da yanlış değil. Anne olunca bir eleştirme hali bir beğenmeme hali geliyor üzerimize. Zaten hayatımızda yeterince zorluk var, yani sadece benim değildir herhalde yeterince derdi var sıkıntısı vardır hepimizin. Gün geçtikçe tahammülsüz oluyoruz, farklılıklara karşı saygısız oluyoruz. Oluyoruz da oluyoruz. Bakımlı olana kızıyoruz hatta o kadar ileri gidiyoruz ki iyi anne olmamakla suçluyoruz. Bakımsız olanı yadırgıyoruz böyle kadın mı olur diyoruz. Sosyal hayatına devam edenlere “nasıl olur da çocuğunun vaktinden çalarsın” diyip tü kaka yapıyoruz. Eve kapananları garipsiyoruz “ayy öyle yaşanır mı“ diyoruz. Ek gıdaya geçiyoruz “hııhhm o verilir mi el kadar çocuğua bu da bilmiyor hiç okumuyor diyoruz” . BLW yapanlara öyle çocuk aç kalır diyoruz ama çocuğunu eliyle kendi besleyenleri de beğenmiyoruz onlara da kulp buluyoruz. “çocuğunun ağzına tıkıştırıyor, çocuk oyunla yemek mi yermiş” diyoruz. Bitmiyor bebeklerimizin kilolarını boylarını yarıştırıyoruz, yetmiyor onların yaptıklarını kendi başarımız, henüz yapamamış olduklarını da başarısızlığımız addediyoruz.

Anne olarak pek çok şey savunuyoruz en azından ben savunuyorum. Hatta bazen ileri gidip kesin böyledir diyerek ısrarcı da oluyorum. Her zaman dediğim gibi mi oluyor elbette hayır. Ama bilinmesini istediğim bir şey var o da ben bir şeye “bence yanlış”  diyorsam ve fakat üzerine o yanlış dediğim şeyi yapıyorsam çaresiz kalmışımdır ama hala yanlış olduğuna inanıyorumdur. Dolayısıyla eğer ki birileri beni “ama öyle demiştin” diyerek alt etmeye çalışıyorsa onlara sadece hala öyle düşünüyorum diyebiliyorum ama içimden söylediklerimi buraya yazamam…

Ama bazen öyle şeyler oluyor ki yanlış olduğunu düşündüğüm şeyin aslında o kadar yanlış olmadığını görüyorum genelde öyle zamanlarda inat etmem, inadım tuttuğu zamanlarda da kendimi eğitmeye inat etmemeyi öğrenmeye çalışıyorum. Yani öyle ya da böyle sonunda pes ederim J

Şimdi peki durduk yere bunu neden yazdım. Bunlar hep kreş süreci yüzünden. Kreşlere çocukları ağlarken bırakmanın yanlış hatta tramvatik olduğunu düşünüyorum. Şahsen bunu kızım el sallayarak gittiğinde de böyle düşünüyordum son zamanlarda ağlayarak bırakmak zorunda kaldığımda da böyle düşünüyorum. Ben bırakıyorum diye “ağlaya ağlaya alışır” cümlesi benim için hala doğru değil hala. Şimdiye kadar kreşlerde çalışan insanlar ve durumu tecrübe eden anneler dışında konuyla ilgili ağlamasında bir sakınca olmadığını yazan bilimsel bir kaynak da okumadım. Kreş mevzusunu ve sürecini uzun uzun yazacağım zaten ama bu yazı buraca bebesi erken yaşta kreşe başlayan bir ananın çevresine haykırışı olarak dursun bakalım J

2016 tatili...

Ne yazdı ama. Aylar öncesinden yapılan tatil planları bir anda suya düştü. İşlere geri dönüldü. Uzun uzun yolculuklar yapıldı. Tatil başlamadan bitti. Başlamayan tatilden dönüş için  adaptasyon süreci başladı elbette bana 😒 tam bir hafta valizlerimi boşaltmadım ki izinler geri verilir diye neyse ki sonradan kabul ettim ve işime gücüme baktım ben de. Gün geldi ve izine çıkmamıza izin verildi. Elbette zaten izin verilirse diye plan yapmıştım ve onları uygulamaya koymaya başladım. Ancak kul plan yapar kader gülermiş hesabı o planların hiç biri tutmadı.  Hemen kısa özet geçiyorum.

Önce Marmaris’te bir çadır kampa gittik sevdiklerimizin yanına. 3 gün en güzel dinlenmeyi yaşadık, en güzel müziği dinledik, en güzel hamakta yattık ve en güzel haşhaşı yedik (arya bayılıyor).  Sonrasında normal plan azıcık arkadaş yanına Yalıkavak ve sonra Bodrum idi ancak hesaplar tutmadı. Allem ettik kallem ettik Yalıkavak’ı iptal etmeyelim diye uğraştık ve Marmaris merkezde 3 gecelik bir otel ayarladık. Planı da Marmaris ⇒Yalıkavak ⇒Eskişehir şeklinde değiştirdik istemeye istemeye. Gel gör ki kader burada da oyunumuzu bozdu ve gittiğimiz otel berbat çıktı. Bir gece kalıp çıkmaya karar verdik dolayısıyla diğer planları da iptal ettik. Ne yapalım derken Temmuz için ayarladığımızı otelimizi ayarladık ve rotayı Antalya’ya doğru çevirdik.

İyi ki çevirmişiz, şimdiye kadar gördüğüm çocuklar için en eğlenceli otelmiş meğer 😍IC Santai Family inanılmaz çok çocuk oyun alanı var. Çocuklar hem suyla ilgili bölümlerde rahatlıkla oynayabiliyorlar hem de kapalı ve açık oyun alanlarında. Bizim bebe küçük olduğu için bırakıp gidemedik ama özellikle 3 yaş üzeri çocuklar için aileleri inanılmaz rahat ettirecek bir otel. Yemekler çok güzel özellikle akşam yemekleri çok özenli. Yemek alanında yine çocuklar düşünülmüş ve ayrı bir alan yaratılmış. Hem ayrı oturma alanları var hem de ayrı menüleri. Otelde çocuksuz çift hiç görmedim sanırım zaten yaklaşık 500 odalı bir otelde minimum 500 çocuk olduğunu düşünürsek çocuksuz çiftler için çok da cazip bir yer değil bana kalırsa. Yani en azından çocuk olmasa ben gitmem diyebilirim. Ayrıca otelde çocuklardan ayrı vakit geçirmek için çocuk getirilmesi yasak olan ağaçların altında havuz ve hamakların olduğu bir yer var. Ancak millet olarak sanırım kural tanımazlığımız burada da devam ediyor biz bir şekilde bebesiz oraya gitmişken azıcık keyif yapalım demişken az da olsa bebeleriyle gelenler maalesef vardı. Bence otelin mottosu “dikkat bebek/çocuk çıkabilir” olmalı çünkü cidden her yerden çocuk çıkabiliyor.

Peki Arya ne yaptı bu tatilde? Bol bol suyun tadını çıkardı, ay ay ay diye diye fışkıran suların içinden kaydı, su kaydıraklarını keyfetti ve mini club nedir onu öğrendi 💃 yapılanlara eşlik edemedi belki ama kendi figürleriyle oynadı eğlendi. Evde bir mini club kurmamıza sebep oldu mesela. Bazı figürler aklında kalmış günde 10 kere yapmadan rahat etmiyor mesela 💃💃 Onun dışında tatilimizin son iki günü dayısı geldi onunla da bu keyfi paylaşmış oldu. Ve maalesef son gün hasta oldu. Yüksek ateş sonrası iğne oldu dönünce de doktora giderek yaz aylarında bol çocuklu mekanların vazgeçilmez hastalığı olan “el ayak ağız hastalığı” ile tatilimizi taçlandırdığımızı öğrendik. Neyse ki hafif atlattık. Kreş öncesi bağışıklık kazanmak iyi oldu ama sanki 😊

Sözün özü tatil iyidir, hele ki bebenin eğlendiği bir otele denk geldiyseniz süperdir. O nedenle ne yapıyoruz hemeeen önümüzdeki sene için tatil planlarımıza başlıyoruz. Ben yaptım bile 😆