Önce elbette ben

Ağlaması, gülmesi, duygu sömürmesi, inat etmesi ama en çok da çok sevmesiyle geçiyor seneler. Her yaşta yeni zorluklar ama zorluklardan daha çok güzellikleri heyecanlar oluyor. Elbette 2,83 yaşında olan bu bebe için bu sıralar gündem "önce ben":)

Hepimiz çocuklarımızın bazı davranışları öğrenmesini istiyoruz sanırım. Bazen birbirimizin yaptıklarını saçma da bulduğumuz oluyordur ki benim oluyor J Herkesin istekleri ya da öğretmeye çalıştıkları da birbirinden bambaşka ve aslında buraya kadar hiçbir sorun yok. Aslında sıkıntı, bilerek isteyerek sabote edilmeye başlandığında oluyor.

Yaşından dolayı sanırım bu sıra en çok duyduğum cümle “önce ben/biz”. Yaşından olduğunu düşünüyorum çünkü evde böyle bir yarış ortamı hiç olmadı, konu ne olursa olsun. Bir tek önce yapmak da değil mevzu her şeyi üstüne alınma "o benimle oynamıyooor" mesela :) ama vurgu şunu anlatıyor aslında "benimle diyorum benimle, benimle oynamıyor" 😂 Hal böyle olunca ben de fırsatını bulduğum her an her zaman "önce ben" olamayacağını örneklendirmeye çalışıyorum. Misal bugün site servisi geldikten sonra Arya dönüp bekleyenlere "önce biz" dediğinde de öyle yaptım. Bizden önce gelen kişiyi gösterip ondan sonra bineceğimizi söyledim. Kabul de gördü söylediğim. Buraya kadar bir sorun yoktu zaten. Önce sırası bizden önce olan amca “tamam sen benden önce bin” dedi. Bu çok anlaşılır bir davranış biliyorum, çocuklara böyle davranılır hatta ben olsam da belki şimdi değil ama önceden aynen böyle yapardım.  Sonra Arya bizden sonra gelenleri göstererek bizden sonra da onlar binecek çünkü sonra geldiler dedi, işte işler burada tökezledi. Çünkü gerçekten bizden sonra gelen kişi “hayır ben senden önce binceem” dedi ve benim anlatmaya çalıştığımı yıktı geçti. Aslında böyle davranmaması için büyük olması yeterliydi ama anne olması işi daha kritik hale getirdi benim için. Neyse ki mevzu uzamadı ve biz sıramızda bindik servise J

Genelde kolay çözülüyor ama bu çocuk daha 3 bile değil, dolayısıyla inat hali yapışıp kalabiliyor bazen üzerine. Öyle durumlarda da genelde konuyu uzatmamaya ve en kestirmeden olduğu gibi kapatmaya çalışıyorum, sonra tekrar konuşulmak üzere. Genelde diyorum çünkü ben de yorgun oluyorum ve bazen benim de sınırlarım esnek olmayabiliyor. Çocukların yaşı gereği inat dönemine girdiği gerçek ama onun dışında inatlaşmanın öğrenildiğini de düşünüyorum yani en azından pekiştirildiğini. O nedenle de baş edemediğim durumlarda konuyu kapatmak daha mantıklı geliyor bana. Ama anlattığımdan da görüldüğü gibi bazen sizin kapatmış ve uzatmıyor olmanız bir anlam ifade etmiyor olabilir. 

Bu noktada kendi adıma beklediğim aslında azıcık empati. Empati kurmak zordur orası kesin ama en azından azıcık çaba sarf edilebilir diye düşünüyorum. Demek istediğim ben ne yapıyorsam etrafımdakiler de onu yapsın değil ama en azından bozmasın değil mi?