Bir süredir feminizm ekseninde okumalar yapıyoruz iki kişilik kitap kulübümüzle :) Kitapla ilişkisi, okuyup en fazla tavsiye etmek kadar olan benim için bir kitabı tartışmak oldukça heyecan verici. Hele ki tartıştığın kişi ile konuştuklarından her zaman cebini doldurarak kalkıyorsan masadan. Oldukça istekle başladığımız ve şu anda beşinci kitabımıza geçtiğimiz bu okuma sürecinde okumak için seçtiğimiz kitapların arasında feminist bakış açısıyla erkeklerin/oğlan çocuklarının üstüne yazılmış kitaplar da var. İnanılmaz çok istekli başladığımızdan mıdır, kendimize sohbet fırsatı yaratmaya olan dayanılmaz isteğimizden midir yoksa bu konu da tam bizlik olduğumdan mıdır bilmemekle birlikte saatleri yetiştirebildiğimiz, son cümlelerimizi koştur koştur kurarak geçmeyen bir buluşmamız olmadı şimdiye kadar. Birinin kendini, tam da senin kendini tanımladığın kelimelerden biriyle kendini tanımlaması ve üstelik o kişinin arkadaşın olması çok şahane bir şey ve dahası birlikte bir zaman dilimini paylaşmak, o zaman dilimine sağlayabileceğin en büyük katkıyı sağlamak için çaba sarf etmek hem sana büyük katkı hem de inanılmaz bir keyif. En ama en önemlisi de ben de o şanslı insanlardan biriyim kesinlikle 👇👇
Terazide eşit olmaya çalışan kadınlarla ilgili yazdım daha önce, görüşlerimin güçlenmesi dışında bir değişiklik olmadı bakış açımda. Hala erkeklerin kadınlardan kendilerini üstün gördüklerine gerek sözel gerek fiziksel olarak her geçen gün daha fazla şahit oluyorum. Hala oğlan çocuklarının yapabileceklerinin, seçtiği renklerin ya da oynadığı oyun ve oyuncakların kız çocuklarından sadece cinsiyet sebebiyle farklı olduğuna inanan ve var gücüyle bunu savunan insanların varlığından haberdarım. Ancak okudukça artık diyorum ki feminizmin sadece kadınlar için olduğunu düşünmek, sadece onları eşit hale getirmeyi savunduğunu düşünmek çok büyük bir yanılgı. Hele ki erkek düşmanlığı olduğunu savunmak, feminizme nasıl da zarar veriyor. Tüm bunların yanında sadece kız çocuklarını değil oğlan çocuklarını da feminist bakış açısıyla büyütmek onlar adına ne büyük özgürlük. Ama tüm bunlarla birlikte feminizmi konuştukça, tartıştıkça ve etrafımı gözlemledikçe görüyorum ki eşitlik daha çok kız çocuğu ebeveynlerinin derdi. Bundan sadece bir kitap önce, bunu daha anlaşılır bulabilirdim, bu kadar derin bakamazdım sanırım.
Fark ediyorum ki nasıl ki kadınlar ve erkekler arasında eşitsizlikte sanki ibre hep erkekleri gösteriyor ve her durumda üstünler gibi düşünülüyorsa, iş çocuklara indirgendiğinde de durum değişmiyor. Oğlan çocuğu ebeveynlerinin sesi görece daha az çıkıyor. Elbette herkes demiyorum ama çoğu oğlan çocuğu ebeveyni, eşitlik terazisinde hafif basan tarafın oğulları olduğunu düşünmediğinden, aslında genel olarak eşitlik taraftarı olsa da, daha az ses çıkarıp, söylemlerine daha az dikkat ediyor. Oysa şimdi görüyorum ki feminizm kız çocuklarının olduğu kadar oğlan çocuklarının da ihtiyacı. Erkeklerin/ oğlan çocuklarının yaptığı bazı şeyler için karı gibi/ kız gibi benzetmesini duyduğumdaki öfkemin yanına artık üzüntü de eklendi. Duygularını ifade edemeyen, bırakın ifade etmeyi hislerinin farkında bile olmayan ve aslında aileleri tarafından, toplum tarafından duyguları yok sayılan oğlan çocuklarına olan üzüntü.
Eşitlikten bahsederken genelde kız çocuklarının da oğlan çocuklarının yapabildiği "kızlara göre olmayan" şeklinde tanımlanan şeyleri yapabileceği, kadınların da "bu erkek işi" denilen işlerde yer alabileceği, oğlan çocuklarının da mutfak eşyalarıyla ya da bebeklerle oynayabilecekleri ya da erkeklerin de evde eşit sorumluluk alması gerekliliği üstüne çokça vurgu yapılır. Ancak duyguların eşitliği üstüne konuşma oldukça azdır. Bizler kız çocuklarını oğlan çocuklarıyla eşit kılmak için çabalarken, bu denkleme oğlan çocukları açısından bakmayı unutuyoruz sanırım. Oğlan çocuklarına atfedilen, güçlü olma, risk alma ve öfkelenmeyi kız çocukları da yapabilir, hissedebilir derken ve hatta hissetsin ve dışa vursun diye çabalarken; kız çocuklarına atfedilen duygusal olma, naif olma, ağlayabilme, narin ve kırılgan olma gibi durumları oğlan çocuklarının da yapabilmesi, hissedebilmesi için yeterli çaba harcadığımızı düşünmüyorum.
Birini bitirdiğim, diğerini okumaya başladığım iki kitabı tavsiye olarak bırakmak, bu noktada sunabileceğim önemli katkılardan. Değişme İsteği ve Kabil’i Yetiştirmek. Dilerim ki daha çok kişi bu kitaplardan yararlanır ve gün geçtikçe oğlan çocukları için de, kız çocukları için savunulan eşitlik ve özgürlük savunulur hale gelir. Çünkü #feminizimherkesiçin gerekli ve kıymetli.
Terazide eşit olmaya çalışan kadınlarla ilgili yazdım daha önce, görüşlerimin güçlenmesi dışında bir değişiklik olmadı bakış açımda. Hala erkeklerin kadınlardan kendilerini üstün gördüklerine gerek sözel gerek fiziksel olarak her geçen gün daha fazla şahit oluyorum. Hala oğlan çocuklarının yapabileceklerinin, seçtiği renklerin ya da oynadığı oyun ve oyuncakların kız çocuklarından sadece cinsiyet sebebiyle farklı olduğuna inanan ve var gücüyle bunu savunan insanların varlığından haberdarım. Ancak okudukça artık diyorum ki feminizmin sadece kadınlar için olduğunu düşünmek, sadece onları eşit hale getirmeyi savunduğunu düşünmek çok büyük bir yanılgı. Hele ki erkek düşmanlığı olduğunu savunmak, feminizme nasıl da zarar veriyor. Tüm bunların yanında sadece kız çocuklarını değil oğlan çocuklarını da feminist bakış açısıyla büyütmek onlar adına ne büyük özgürlük. Ama tüm bunlarla birlikte feminizmi konuştukça, tartıştıkça ve etrafımı gözlemledikçe görüyorum ki eşitlik daha çok kız çocuğu ebeveynlerinin derdi. Bundan sadece bir kitap önce, bunu daha anlaşılır bulabilirdim, bu kadar derin bakamazdım sanırım.
Fark ediyorum ki nasıl ki kadınlar ve erkekler arasında eşitsizlikte sanki ibre hep erkekleri gösteriyor ve her durumda üstünler gibi düşünülüyorsa, iş çocuklara indirgendiğinde de durum değişmiyor. Oğlan çocuğu ebeveynlerinin sesi görece daha az çıkıyor. Elbette herkes demiyorum ama çoğu oğlan çocuğu ebeveyni, eşitlik terazisinde hafif basan tarafın oğulları olduğunu düşünmediğinden, aslında genel olarak eşitlik taraftarı olsa da, daha az ses çıkarıp, söylemlerine daha az dikkat ediyor. Oysa şimdi görüyorum ki feminizm kız çocuklarının olduğu kadar oğlan çocuklarının da ihtiyacı. Erkeklerin/ oğlan çocuklarının yaptığı bazı şeyler için karı gibi/ kız gibi benzetmesini duyduğumdaki öfkemin yanına artık üzüntü de eklendi. Duygularını ifade edemeyen, bırakın ifade etmeyi hislerinin farkında bile olmayan ve aslında aileleri tarafından, toplum tarafından duyguları yok sayılan oğlan çocuklarına olan üzüntü.
Eşitlikten bahsederken genelde kız çocuklarının da oğlan çocuklarının yapabildiği "kızlara göre olmayan" şeklinde tanımlanan şeyleri yapabileceği, kadınların da "bu erkek işi" denilen işlerde yer alabileceği, oğlan çocuklarının da mutfak eşyalarıyla ya da bebeklerle oynayabilecekleri ya da erkeklerin de evde eşit sorumluluk alması gerekliliği üstüne çokça vurgu yapılır. Ancak duyguların eşitliği üstüne konuşma oldukça azdır. Bizler kız çocuklarını oğlan çocuklarıyla eşit kılmak için çabalarken, bu denkleme oğlan çocukları açısından bakmayı unutuyoruz sanırım. Oğlan çocuklarına atfedilen, güçlü olma, risk alma ve öfkelenmeyi kız çocukları da yapabilir, hissedebilir derken ve hatta hissetsin ve dışa vursun diye çabalarken; kız çocuklarına atfedilen duygusal olma, naif olma, ağlayabilme, narin ve kırılgan olma gibi durumları oğlan çocuklarının da yapabilmesi, hissedebilmesi için yeterli çaba harcadığımızı düşünmüyorum.
Birini bitirdiğim, diğerini okumaya başladığım iki kitabı tavsiye olarak bırakmak, bu noktada sunabileceğim önemli katkılardan. Değişme İsteği ve Kabil’i Yetiştirmek. Dilerim ki daha çok kişi bu kitaplardan yararlanır ve gün geçtikçe oğlan çocukları için de, kız çocukları için savunulan eşitlik ve özgürlük savunulur hale gelir. Çünkü #feminizimherkesiçin gerekli ve kıymetli.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder