Dün babalar günüydü, bir kaç gönderide bu tarz paylaşımların yapılmamasını talep eden sevdiğim insanlar oldu, bunların babasını kaybetmiş insanların canını yaktığından bahsetmişlerdi. Mutlaka yakıyordur o konuda bir şey diyemem ama o iletileri gördükten sonra babasını yaklaşık 3,5 yıl önce hem de annesini de ondan 6 ay sonra kaybetmiş biri olarak belki azıcık söz hakkım vardır diye düşündüm:)
Elbette herkes duygularını farklı farklı yaşıyor ve bambaşka mücadele ediyor o duygularla ve elbette hepimizin duygularla baş etme şekillerimiz bambaşka. İş paylaşıma geldiğinde babamla fotoğrafımı koymak hatta babalar gününde anmak için yaşamasını gerektiğini de düşünmüyorum. Kimse babasıyla fotoğrafını koydu diye acım artmıyor aksi durumda da azalmıyor zaten. Hayatınızda hiç kayıp yaşadınız mı bilmiyorum ama bu öyle bir şey ki kimsenin yaptığıyla artıp azalabilecek bir şey değil. Umarım yaşamamışsınızdır ve umarım çok uzun yıllar sonra yaşarsınız.
Nasıl ki bir tabağı/kahveyi paylaşırken ama bulamayanlar var demiyorsak ya da çocuk paylaşırken ama isteyip de sahip olamayanlar var demiyorsak aslında bu paylaşımlar da onlardan çok farklı değil. Instagram, Facebook ya da diğerleri birer platform ve aslında tam da bu işler için varlar:) İnsanlar sevdiklerini arayıp söyledikten sonra bazen buralara da koyuyor ama bu kimsenin yarasını dağlamak için daha fazla üzmek için değil, sadece çok sevdiklerini bir de buradan paylaşmak için belki yazdıkları beğenilsin diye belki babası annesi görüp, duyup mutlu olsun diye. Mesela yaklaşık 1 ay önce de anneler günüydü ya da herkes anne babasıyla ya da başka birinin kaybettiği bir yakınıyla doğum günü kutlaması koyuyor işte bu günler de diğerlerinden farklı değil. Aslında o an temel tek bir duygu var paylaşmak belki de onun getirdiği beğenilme :) Kimsenin amacı bak benim var ama senin yok demek değil yani.
Kesinlikle şöyle bir şey var, özel günlerde insanın canı daha fazla yanıyor, o anı paylaşamadığına üzülüyor ama bu başka biri paylaşabildiği için yaşadığı bir kıskançlık ya da üzüntü değil. Sadece kendisi o an bunu yaşayamadığı için üzülüyor insan. Çocuğunu göremediği, akla ihtiyacın olduğunda danışamadığın, güzel anlarını paylaşamadığın, aynı şeyi defalarca anlatacak birini bulamadığın için üzülüyorsun. O kadar üzüntünün içinde de kendi adıma yapılan fotoğraf paylaşımlarına üzülmeye fırsat kalmadığı söyleyebilirim :)
Bugün eğer anne babam hala hayatta olsaydı en çok yapacağım şeylerden biri olurdu bolca fotoğraf ve video çekmek ve belki de paylaşmak, paylaştıklarıma dair onları ne kadar çok sevdiğimi bir de sosyal medyada dile getirmek:) Ben bunu diğer sevdiklerimle yapıyorum şu anda dolayısıyla başkasının anne babasıyla paylaştıkları da bana benim yaptıklarımdan farklı gelmiyor :)
Bol bol anılarınız, paylaşıyorsanız paylaştıklarınız, yazdığınız güzel cümleleriniz eğer paylaşmıyorsanız da çektiğiniz bol bol fotoğraflarınızın olması dileğiyle...
Elbette herkes duygularını farklı farklı yaşıyor ve bambaşka mücadele ediyor o duygularla ve elbette hepimizin duygularla baş etme şekillerimiz bambaşka. İş paylaşıma geldiğinde babamla fotoğrafımı koymak hatta babalar gününde anmak için yaşamasını gerektiğini de düşünmüyorum. Kimse babasıyla fotoğrafını koydu diye acım artmıyor aksi durumda da azalmıyor zaten. Hayatınızda hiç kayıp yaşadınız mı bilmiyorum ama bu öyle bir şey ki kimsenin yaptığıyla artıp azalabilecek bir şey değil. Umarım yaşamamışsınızdır ve umarım çok uzun yıllar sonra yaşarsınız.
Nasıl ki bir tabağı/kahveyi paylaşırken ama bulamayanlar var demiyorsak ya da çocuk paylaşırken ama isteyip de sahip olamayanlar var demiyorsak aslında bu paylaşımlar da onlardan çok farklı değil. Instagram, Facebook ya da diğerleri birer platform ve aslında tam da bu işler için varlar:) İnsanlar sevdiklerini arayıp söyledikten sonra bazen buralara da koyuyor ama bu kimsenin yarasını dağlamak için daha fazla üzmek için değil, sadece çok sevdiklerini bir de buradan paylaşmak için belki yazdıkları beğenilsin diye belki babası annesi görüp, duyup mutlu olsun diye. Mesela yaklaşık 1 ay önce de anneler günüydü ya da herkes anne babasıyla ya da başka birinin kaybettiği bir yakınıyla doğum günü kutlaması koyuyor işte bu günler de diğerlerinden farklı değil. Aslında o an temel tek bir duygu var paylaşmak belki de onun getirdiği beğenilme :) Kimsenin amacı bak benim var ama senin yok demek değil yani.
Bugün eğer anne babam hala hayatta olsaydı en çok yapacağım şeylerden biri olurdu bolca fotoğraf ve video çekmek ve belki de paylaşmak, paylaştıklarıma dair onları ne kadar çok sevdiğimi bir de sosyal medyada dile getirmek:) Ben bunu diğer sevdiklerimle yapıyorum şu anda dolayısıyla başkasının anne babasıyla paylaştıkları da bana benim yaptıklarımdan farklı gelmiyor :)
Bol bol anılarınız, paylaşıyorsanız paylaştıklarınız, yazdığınız güzel cümleleriniz eğer paylaşmıyorsanız da çektiğiniz bol bol fotoğraflarınızın olması dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder