Zorlu hafta sonu :)

Bu toplumda anne olmak zor valla. Ne yapsan ne etsen seni eleştiren birini de buluyorsun senin beğenmediklerin de çok oluyor. Sadece 2 güncük hafta sonunda başıma gelenlerin yazıyorum şimdiJ

Cumartesi  günü sadece yarım saatliğine sitenin parkına indik kızımla ve “yazııık” hanemize bir yenisi daha eklendi J Sitenin çardağına sohbet etmeye inmiş hatunlar gofret teklif etti, kibarca reddettim (sağlıklı besleyen anneyim ya ondan sebep hihihihJ) sonra neden o mu yiyormiyor siz mi vermiyorsunuz sorusuna “ben vermiyorum” deme gafletinde bulundum sonra da hooop bir “yazııık” çat diye yapıştı suratımıza. Bebe de mama diyince o arada “ama bak istiyor”lar geldi peşi sıra. “çocuk işte her şeyi ister” diyebildim sadece. Şimdi ben nasıl anlatayım Arya’nın aslında gofreti istemediğini çünkü tadını bilmediğini, orada o hışırtı çıkaran şey yaprak olsaydı onu da isteyeceğini, içtikleri türk kahvesinin de kendisi için çok cazip olduğunu? Anlatamıyorsun, anlatsan da her zaman anlamayan bir grup çıkıyor. Evet çocuklar ister ama çocuk sen çay içerken gösterip istediği şey çay değildir. Sana eşlik edecek bir şeydir. Ver o an eline pekmezli su, elma çayı falan onu da itirazsız içer, ama çay verirsen onu da içer. Senin masanda olan her şeyi ister, gofret varsa onu da ister ama ver eline o an hurmayı gofreti gözü bile görmez J Bir tek Arya’mı değil hepsi böyle bu bebelerin. Yani demem o ki o bilmez ister teyzeler, siz de ısrar etmeyin biz anneler olarak biliyoruz durumu ve ona göre davranıyoruz. Ben senin çocuğuna ne yedirdiğine “ayyy yazııık, midesi çöplük gibi” demiyorsam sen de “yazııık” deme benim çocuğuma vermediğim abur cuburla ilgili.

Bu bebeler ay itibariyle sanırım kendi aydaşlarından pek hoşlaşmıyorlar, en azından Arya öyle, ama kendinden azıcık büyük olanların peşinden de ayrılmıyorlar. Pazar günü parka gittik yine yapışacak bir büyük abla ve onun topunu buldu elbette. Anneler tepkisiz olunca ben de olabildiğince uzaklaşmaya çalıştım oradan ama nafile. Gittik arabadan topu aldık ama yok illa o top.  Bu noktada anne en çaresizinden “çocuk işte, aslında kendi topu da var ama hep öbür topu istiyor” açıklamasını ağzından kaçırıveriyor (ben tuttum kendimi kaçırmadım ağzımdan bu arada) İşte sanırım anneleri bu noktaya getiren, bu açıklamayı yaptıran da yine öbür anneler ve onların bakışları, tutumları. Benzer şey bebek ağlarken de oluyor ya hep. Ağladığında bir bıraksak çocuğu sakinleşecek ama biz etraftan çekinip hemen sakinleşmesi için baskı yapıyoruz sonra da iş çığırından çıkıyor.

Sitenin parkına indik dedim ya orada bisiklet var öyle duruyor oynamıyor da kimse benim bebe de tutturdu binmek için. Bisiklet sahibi çocuk çekimser duruyor ama belli eğer annesi azıcık baksın dese izin verecek ama yok. Anne ondan daha çekimser davranıyor. Sanki orada biz yokmuşuz gibi. Genel olarak çocukların  her oyuncağını paylaşması gerektiğini düşünmüyorum ama bazı durumlarda bu konunun yönetilebilir olduğuna inanıyorum. Benim böyle durumlarda genel davranış şeklim eğer Arya’nın oynamadığı bir oyuncağıyla biri oynamak istiyorsa duruma dahil olup oyuncağı paylaşmasını sağlamak şeklinde. Elbette herkes böyle davranmak zorunda değil ama bazen gerçekten iş zorlaşıyor L

Demem o ki anneciğim, biz nasıl yetiştirirsek bu bebeleri öyle büyüyecekler, madem bir çoğumuz var olan düzenden rahatsızız o zaman daha elimizdekiler henüz bebe iken ufak adımlar atabiliriz, birbirlerini sevmeleri, paylaşmaları, oynamaları yönünde.

P.S. Bir de kızdı erkekti mevzusu var başımıza gelen. Bilen bilir pembe rengi pek sevmem ama giydirmem gibi bir iddiam da yok ama sevmeyince kıyafetlerinde de şimdilik ben seçtiğim için az bulunuyor. Neyse Pazar günü en renklisinden pembeli sarılı giydirip öyle çıktık dışarı. Dedim bitti artık kimse erkek demez heeeh demez, biri aaa kız mı dedi biri de küçük bey diye sevdi. Valla yuh dedim, olmaz ki insan azıcık kıyafetine bakar, napalım saçı yok saçsız yapmışız biz onu J Buradan yetkilere sesleniyorum, kız çocuklarının beline kadar saçla doğmadıklarını lütfen açıklayın J