korku :(

Korkuyorum. Evet şu anki duygumu anlatan tek kelime bu. Bambaşka duygularla açacaktım bu blogu. Kızım olacaktı, mutlu anlarım olacaktı içinde. Üzüldüklerimden de bahsedecektim ama mutlu açacaktım. Bir dükkan açar gibi, kendime kahve ısmarlayıp en son yayınla tuşuna basacaktım geçip tekrar tekrar okuyacaktım. Ama o kadar korkuyorum ki, o kadar korktum ki yazmak istedim. Belki geçer korkum, belki azalır yazınca dedim.

Zaten çok mu güvenliydi bu ülke değildi, ama bu kadar da güvensiz değildi. Mesela kalabalık yerlerden geçerken bomba hiç aklıma gelmezdi benim. Filmlerde olurdu ya da şu yıllarca bilmeyen dizilerde. Hafta sonu Ankara’daydık. Benim çok canım var Ankara’da. Hem canımdan olan canlarım hem de sonradan olan canlarım. Kardeşlerim, kardeş gibi olduklarım, dostlarım, hiç görmeyip sadece sanal ortamdan takip edip görmeden sevdiklerim. Neyse bundan dolayı bir ayağımız hep oradadır. Her zaman fiziken olamasak da beynimiz kalbimiz oradadır. Tüm hafta sonu geçtiğim her yerde aynı duyguyu yaşadım, burası çok kalabalık bir şey olursa dedim. Kendim için düşündüm, kocam, kardeşim, ablam, abim, yeğenim için düşündüm ama en çok da kızım için düşündüm. Kalbim ağrıdı. Bir bıçak saplandı çıkmadı. Tam dönüyoruz Eskişehir’e varmak üzereyiz bir telefon geldi “iyi misiniz” diye. Öyle öğrendik patlamayı. Biz iyiydik, sevdiklerimiz, tanıdıklarımız da. Ama herkes yazıyor ya insan şükretmeye, iyiyiz demeye, iyi misiniz diye sormaya utanıyor. Utandık ama yine de sormadan da edemedik.  Kimse edemez çünkü.

Çok canımı kaybettim ben, en canlarımı. O da acı, o da katlanılmaz ama insan bir sebep varken daha kolay kabulleniyor. Nedense terör, boku bokuna ölmek benim için sebep olamıyor. Nasıl katlanır insan diyorum, içim diyor ki “deme, katlanır çünkü yapacak bir şey olmaz”. Kimse yaşamasın istersin ama katlanılacağını da bilirsin ya öyle işte. Kalbi, ciğeri yana yana, kah içine ata ata, kah bağıra bağıra ağlaya ağlaya katlanır. Ama işte katlansan da giden gidiyor ve hayatında kocaman kapanmayacak bir iz bırakıyor.

Çok şey mi istiyoruz, güvenlik istiyoruz, korkmadan dışarı çıkmak istiyoruz, herkes üzerine düşeni yapsın istiyoruz. Sevdiklerimizin hayatlarından endişe etmek istemiyoruz, çocuğumuza okula giderken bir şey olacak mı diye düşünmeyelim istiyoruz. Yaşamak istiyoruz, insanca yaşamak istiyoruz. Boku bokuna ölmemek istiyoruz.

Hastanede olanlara şifa, yakınlarını kaybedenlere de katlanma gücü diliyorum, sabır çeke çeke…